در حدود یکصدو سی سال پیش در ایران ، جوانی شیرازی مدعی مقاماتی

 الهی گردید و گروهی به وی گرویدند که به بابیه معرفی شدند .

زیر بنای اعتقاد این گروه تحریفی بود ازعقائد شیعیان که درانتظارظهور

حضرت ولی عصرمحمدبن الحسن العسکری (ع) بودند تا جهان را پر از عدل

 و دادنمایدو ظلم و جور را از صحنه گیتی براندازد .

چون موضوع قائمیت و مهدویت از اصیل ترین اعتقادات اسلام و مورد اتفاق

کلیه فرق اسلامی بود لذا بسیاری بطمع مال و جاه و ریاست طلبی و یا

بعنوان اصلاح اجتماع بدروغ مدعی این عنوان گردیده و چند صباحی

 عده ای ساده لوح و یا شیاد را بدور خود گرد آوردند .

برخی از مدعیان مهدویت کار خودرا از بابیت شروع کرده اند یعنی ابتدا

  ادعای ارتباط مستقیم با آن حضرت را پیش کشیده و پس از اینکه گروهی

 را بدور خود جمع کردند پا را فراتر نهاده و ادعای امامت و بعدا رسالت و

 بالاخره ربوبیت و الوهیت نموده اند .

میرزا علی محمد شیرازی نیز یکی از افرادی است که  در سال  1260

هجری قمری ادعای بابیت نمود و گفتار و کردار و عقائد وی زائیده

مسلک شیخیه بود که از ابتدا با آن سپرد .

وی در سال 1235 هجری قمری در شیراز متولد شد پدر وی محمدرضا

 بزاز شیرازی و مادرش خدیجه بود و در دوران کودکی بواسطه از دست

دادن پدر در تحت سرپرستی دائیش قرار گرفت .

  (( هیکل مبارک در سن 6 یا 7 سالگی بمکتب شیخ عابد معروف

 به ((شیخنا )) که در محل مشهور به قهوه اولیاء در مدینه مبارکه شیراز

 دائر بود تشریف برده و پس از پنجسال که بتحصیل مقدمات فارسی

مشغول بودند دیگر بمکتب شیخنا تشریف نیاوردند)) (درس نهم اخلاق علی اکبر فروتن )

پس برای تجارت به بوشهر منتقل گردید .